حاکمان افغان دیروز و امروز! - صلح طلبان افغانستان

هرگاه خداوند متعال، بنده ای را دوست بدارد، نقطه ای سپید در قلبش پدید می آورد، گوش های قلبش را می گشاید و فرشته ای بر او می گمارد، تا بر راه راستْ استوارش دارد . [رسول خدا صلی الله علیه و آله]

صلح طلبان افغانستان

صفحه اصلی پیام‌رسان پست الکترونیک شناسنامه RSS Atom پارسی بلاگ پارسی یار

اوقات شرعی

حاکمان افغان دیروز و امروز!

و هم شنیدم در غزنین، خبّازان در دکان‌ها ببستند و نان عزیز و نایافت شد و غربا و درویشان در رنج افتادند و به تظلم به درگاه شدند و پیش سلطان ابراهیم از نانوایان بنالیدند.فرمود تا همه را حاضر کردند؛ گفت:«چرا نان تنگ کرده‌اید؟» گفتند: «هرباری که گندم و آرد در این شهر می‌آرند نانوای تو می‌خرد و در انبار می‌کند و می‌گوید: فرمان چنین است و ما را نمی‌گذاردکه یک من بار بخریم». سلطان بفرمود تا خباز خاص را بیاورند و در زیر پای پیل افکندند. چون بمرد بر دندان پیل ببستند و در شهر بگردانیدند و بر وی منادی می‌کردندکه: «هرکه در دکان باز نگشاید از نانبایان، با او همین کنیم»، و انبارش خرج کردند. نماز شام بر در هر دکانی پنجاه من نان بمانده بود و کس نمی‌خرید[1]

گویندی در عصر پادشاهی عادلی که او را نام حامد بود و به «کرزی» دنیا وی را شناختندی، مملکت بی‌همتا در ممالک شرق بودندی و مردمش از بس در «فغان» بودندی به آن «فغان‌ستان» گفتندی، در آن جا قومی که «پشتون» نام داشتندی، بودندی که به شجاعت و قهرمانی آوازه به کهکشان بردندی و این قوم را «تفنگ» بسیار خوش‌آیند بودندی به طوری که همیشه با تفنگ بودندی و درس خواندن و سواد یاد گرفتن غیر قرآن شریف را علایم «کافریت» دانستندی و معلم کشتن و مکتب سوختن را ثواب دانستندی و این قوم را کسانی بودندی با ریش دراز و لنگی کلان بر سر، که به آن «مولوی» گفتندی که آنان ادعا داشتندی که نماینده خدا در مملکت بودندی و کاری نداشتندی جز فتوا بر کشتن انسان‌های دیگر و نا امنی ببار آوردن که آن را نام «جهاد» گذاشتندی، و از جهل و غفلت نادانان سخت به سود خویش سود جستندی، و چون مرکب بر آنان سوار شدندی و افسار تفکر و تعقل آنان بدست بگرفتندی

از طرف دیگر ملازمان دربار و معاونان رکاب، همه در فکر پر کردن جیب بودندی و حواس را تمام و کمال به خزینه کردن دلار و ساختن شهرک، جمع کردندی به طوری که وقت فکر کردن به وضعیت رعیت فقیر و بیکار، هیچ نداشتندی. راه دربار هم بستندی که کدام فقیر و بیکار به حضور اقدس شاهی خدای نخواسته راه پیدا کردندی و از مشکلات زندگی مردم بلاد و دهات اخبار به هم رساندی و خاطر جلالتمآب مکدر کردندی و لحظه‌ی عیش و عشرت از وی به دور افکندی با این حال کسی را توفیق حضور به محضر رسیدی و به «کرزی» گفتندی که اگر هیچ کار در توان شاه نبودی، جلو رشوه خواری توان بگرفتی که فساد اداری نباشندی!

جلالت‌مآب گفتندی:«چند دلار دادندی تا من جلو رشوت حاکمان زیر دست گرفتندی؟، وی که دلار در بساط نداشتی و حتی آن را به چشم نیز ندیده بودی، از خواهش، نظر صرف کردندی و سوالی دیگر به محضر افکندی که امنیت چرا مردم را نباشد و طالبان آزادانه مردم بکشندی؟

ملک قره‌قول از سر بگرفتی و به زمین نهندی، تا زیر آن اگر مغزی بودندی کمی هوای آزاد دریافت داشتندی و قوه تفکر به ملک بهتر حاصل شدی، و گفتندی:«دموکراسی استه خو، یعنی هر کسی آزاد استه، طالب هم بشر استه، و حقوق بشر این آزادی به آنان دادندی که مردم بکشتندی و وحشت و دهشت ببار آورندی و «بوش» «اوباما» و من که جلالتمآب هستم را خرسند کردندی هرچند رعیت در فلاکت و سختی گذراندی و به لقمه نان خشکی محتاج بودندی و نیز اگر طالب «پشتون» نبودندی شاید با گفتن هم قانع شدندی و مملکت به نابودی و تباهی نکشاندی، حال که «پشتون» بودندی «قهرمان» «شجاع» «مبارز» «مجاهد» و «طالبان علم»! دیگر خدا خودش به داد مردم اگر برسندی!

[1] . سیاست‌نامه یا سیر الملوک یا پنجاه فصل خواجه، اثر خواجه نظام الملک طوسی، وزیر الب ارسلان و ملکشاه سلجوقی. کتابی است در آیین کشورداری و سیره پادشاهات در رعیت پروری.

کلمات کلیدی :

انجمن صلح طلبان افغانستان ::: یکشنبه 88/8/10::: ساعت 7:1 صبح

نظرات و پیشنهادات و انتقادات: نظر

لیست کل یادداشت های این وبلاگ