برتری طلبی قومی انتقاد وطرد شود - صلح طلبان افغانستان

خود پسندی خرد را تباه می کند . [امام علی علیه السلام]

صلح طلبان افغانستان

صفحه اصلی پیام‌رسان پست الکترونیک شناسنامه RSS Atom پارسی بلاگ پارسی یار

برتری طلبی قومی انتقاد وطرد شود

برتری طلبی قومی انتقاد وطرد شود

ساختار قدرت درافغانستان از نظر قومی تا سال 1992 که مجاهدین در کابل به قدرت دست یافتند بنای پشتونی یا افغانی داشت. به عبار? دیگر،قدرت همواره در دست یک قوم بود. اینکه چگونه قدرت به آنها رسید، باید دوران و امکانات وقت احمدشاه سدوزایی را مطالعه کرد. ولی دیری نگذشت که این موقعیت ویژه را پشتون ها توانستند به مساعدت و صلاحدید انگلیسها چنان کسب کنند،که قدرت در انحصار آنها بماند.

همچنان این طراح "محیل" و "خالق" افغانستان «انگلیس» ، سیاست دانان و مشرق شناسان متقلب «بریتانیایی » بناء به "مصلحت های راهبردی" خیلی ساده بعد از حذف نام «خراسان» برای هویت بخشی و هویت سازی کاذب برای این معجون نامتجانس «پشتون»    با همکاری مورخان پشتونیست، کُو شیدن از راه تاریخسازی برپایه این توهمات، آمار ها و باور ها« افغانستان کشوری است که از دوران باستان همچون واحد سیاسی مستقلی حیات داشته است، عادات و آداب قوم پشتون ، عادات و آداب ملی محسوب می شود، پشتون ها اکثریت می باشند، گُروهی از "صُوبَه دار" ها و تیول دارانی پشتون تبار انگلیس را،    چهرهای اسطوری- تاریخی، رهبران سیاسی ، زعیم و نماد ملی شُمُردن...»، پیشینه ای مصنوعی برای واحدی بنام افغانستان طراحی کنند و یا در حقیقت تاریخ مشترک منطقه ی تمدنی را به نام تاریخ قوم پشتون یا تاریخ افغانستان جا بزنند. آنگاه با تاکید و تکرار و تثبیت جبری آن، طی یک دوران طولانی در شکل ها و قواره های مختلف، این آمار ها و توهمات واهی را مبنای تمامی تصمیم گیری ها سیاسی، انکشافی، اقتصادی ، فرهنگی... کشور قرار گ دادند. (حتی امروز ارتش کشور بر این بناء غلط ایجاد شده است)این « دسیسه شرم آور» موجب شد، نوعی خاص از تفکر تعصب آمیز که آن را پشتونیزم می نامند در افغانستان شکل بگیرد که اساس آن نوعی برتری قومی است نسبت به اقوام دیگر در این کشور.

افغانستان که ترکیب رنگا رنکی از اقوام دارد همواره از این برتری تک سوی رنج برده است و خسارت های بسیاری بر خود هموار ساخته و وقایع خونین این دوران سپری شده،
ما را به ‌خوبی با یک واقعیت خیلی زشت و شرم آور آشنا می‌کند. ما با تاسف در پرتو تجربه های این سال ها، دریافتیم که چنین برداشت، تفسیر و نگاه به تاریخ، همواره چُماقِ سیاست ‌بازان پشتونیست در "سرکوب" سایر قومیت ها در داخل کشور بوده و نوعی مسخ عقلانیت و باور کاذب وحساس جنون جمعی در حقیقت بودن این افسانه واهی، در داخل قومیت پشتون ایجاد نموده، که آنها بر اساس آن عمل می‌کنند و خود نمیدانند که این آگاهی "دروغین" وغیر" واقعی" و بر اساس هداف "خاصی" طراحی شده است. پشتونیزم در هر قواره ای ( سلطنت- ناسیوناتیسم قومی- کمونیسم- اسلام ) برای بقای این «توهم» هیچگونه خشونت را فرو نگذا شته و عملکرد متولیان پشتونیست کشور چه در گذشته و حال آکنده از عدم تحمل رقبای فکری و عقیدتی بوده، به نحوی که گروه های فکری غیر همسو و منتقد ، به سهولت نجس و ناپاک معرفی می گردیدن، نامطلاوب و بیگانه خوانده می شدند،رانده می شدند، راهی زندان می شدند و فرمان تکفیرو ارتداد و قتل عام و آتش زدن خانه و زمین و هستی شان صادر می شد. سَوای- این ، چون نیروی مستقل پشتونی نمی تواند در برابر نیروی غیر پشتون با یستد، و بر سراسر کشور غلبه کند و بتواند روند حذف و طرد قومی را به تنهایی به انجام بر ساند، پس دخالت ارتش و نیروی بیگانه از هر لحاظ در نقشه کشیهای همیشگی پشتونیزم لازم و ضروری می نماید.

اینست که، تمامی بازیگران بین المللی ومنطقه ای از قرن 18م از « انگلیس- روسیه» تا به «آمریکا - پاکستان به اضافه تروریزم ». با بکارگیری از این «عجوزه عروس هزار داماد» کارت "پشتونیزم" استفاده چند پهلو برای اهداف سیاسی، اقتصادی و کنترول منطقه، برده اند .

هر گاه ، اسم این دوره ازتاریخ مان را، تاریخِ تقیّه و تحریف ؛ تاریخِ «زبان ازکام در آروردن ها، کله مناره ها»؛ تاریخ«چشم در آوردن ، به توپ بستن، تیل داغ کردن و سیاه چال ها »؛ تاریخ «دروغ‌های مصلحت‌آمیز»؛ تاریخِ « ترس و حراس و خُشونت «؛ تاریخِ«وحشت ، بی عدالتی و خاموشی »؛ تاریخ«فـریـاد های بی فریـاد رس»...بگذاریم این سخن بطور حتم یک قضاوت از سر عداوت و یک ارزشگزاری اخلاقی نخواهد بود.

قوم پشتون افغانستان در دوران گذشته توانست با توسل به سلطنت، ناسیونالیسم قومی،کمونیسم بر افغانستان حکومت براند، ولی در عین حال تمامی توان خودرا نیز در این راه تا نهایت به کار انداخت و به مصرف رساند. درس خوانده و تحصیلکرده ی پشتون به نحوی به یکی از این سه جریان تعلق داشته و تعصب قومی خود را در یکی از این سه حرکت به جلوه می گذاشت. اما صدای فروپاشی سلطنت "استبدادی"، شکست عمیق ناسیونالیسم "شُوریدَه" قومی و سر انجام سوسیالیسم "ناشیانه" تحمیلی ، نیروهای خفته ی قومی ، دینی و زبانی را نیز بیدار ساخت و آنهارا به شرکت در نبرد «حق "و" عدالت » بر علیه حکومت "تک تباری" برانگیخت. این « تـَوسـن سـَواران ای پـارسا» بی دریغ طومار افسانه های واهی«اکثریت، سلحشوری، جنگجویی...پشتون ها » را برچیده و ثابت ساختن پشتونیزم بدون حمایت نیروهای بیگانه فاقد تواناییهای لازم برای اداری کشور و حتی فضیلتهای زندگی «عشیره ای» هستند.

***
اما، رهبران   پشتون – در کُل– در برزخ سنّت و تجدّد ، اسلام و کمونیزم، مذهب و مدنیّت سرگردان نبوده. مَوضع آنها – واضح و روشن - مَوضع« قومی – قبیلوی» بود، در توسعه نیافتگیِ جامعه رشد می کنند، در بستر بیسوادی های فرهنگی و بی نوائی های سیاسی- اجتماعی مردم و در سایه تفکر خشونت زای قبیلوی و باز تولید آن قوام می یابند و با ترکیبی از شعار و هیجان و عصبیّت و عوام زدگی و عظمت طلبی قومی و حمایت خارجی، بصورت «پیشوای فرا قانون» یا «بابای ملّت» ظاهر می شوند و بربناء چنین محاسبات وسنجش ها عملکرد نظامی ،سیاسی... خود را پی ریزی میکنند.   و این«مَوضع» – در واقع- «* چشم اسفندیارِ» رهبران پشتون بشمار می رود ، آنها هر نوع خشونت و راهکاری را برای دفاع از این مَوضع مجاز دانسته، ذهنیت مخالف و منتقد مورد شدیدترین سرکوب قرار میگیرد ( تاریخ اجتماعی و سیاسی افغانستان– عموماً – بازتاب این عصبیّت ها و عصبانیّت هاست ).

از این منظر است که آقای کرزی فکر میکند تنها رئیس دولت یا شخص مقتدر حکومت نیست بلکه کسی است که در برابرش نهاد مستقلی وجود ندارد و بهمین جهت پارلمان، دادگستری و دیگر نهادهای قانونی، بنام «مصلحت ملّی» می توانند تعطیل شوند و پیشبرد هدف های سیاسی کلانی ملی را نه توسط مجلس، احزاب و نهادهای مدنی، بلکه با برگذاری «جرگه» های فرمایشی و تحقیر نمایندگان مجلس، به خواست و ارادهء   شخص «خود»، میسّر می داند. چرا که در نظر ایشان ، اراده   و خواست ایشان مشروعیت میگیرد از جایگاه «قومی»ایشان و آرمان های قومی ایشان مظهر عدالت در کشور است .

کارنامــهء سیاسی ، منش و بینش آقای کرزی به اُمُور بین المللی و داخلی در کُل ، کارنامــهء توانائی ها، ضعف ها، عَصَبیّت ها و اشتباهات همــهء زمام داران پشتون در تاریخ معاصر میباشد– تازه کرزی در بهترین شرایط ، بهترین امکانات و فهم بیشتر– بازتاب و بالیدهء جامعه ای است که پاشنه «دَر» آن، غیر از تفکر خشن و خشونت‌زای قبیلوی و بازتولید و تکرار آن به «رُخ» هیچ اندیشه دیگر نمی چرخد.

ولی جالب است بدانیم، بر خلاف وطنداران پشتون بخشی از،غیر پشتون ها – عموماً – آرمان گرا، در پی تأمین مدینه ای فاضله ای فارابی، در برزخ سنّت و تجدّد، اسلام وکمونیزم ، مذهب و مدنیّت سرگردان بود. دغدغه آنها – اساساً- دغدغه «کُلی – بشریت » می باشد و ساختن– اُمت اسلامی- انترناسیونالیزم کارگری «مسئولیت » برای ایشان بشمار می رود. غافل از آنکه، دَ وار- دَوران "ما" دیوار های بلند نظام های ایدئولوژیک را فرو میریزد. دورانیست «عجیب» که نسبیـّت گرائی و چند بْعدی دیدن حوادث تاریخی، بیش از پیش ارزشى عام مى یابند.

این (منورین – روشنفکران ثابت قدم و برگشت ناپذیر) هنوز به مسائل کشور به طور تاریخی یا ریشه ای نگاه نمی کنند، بلکه با اعتقاد به انترناسیونالیسم کمونیستی«شکست خورده» یا پان اسلامیسم، بعنوان مَصالِح عالیهء انسان در «جهان سوسیالیستی» یا «امّتِ اسلامی» فکر می کنند و مسائل و مشکلات کشور را به شکلی    در پَرتو این آرمانهای بزرگ قابل حل میدانند.   بنابراین مطرکردن مشکلات تاریخی ،سیاسی ، زبانی، فرهنگی، قومی و مذهبی گذشته و حال کشور به منظور یافتن راه حل و جلوگیری از باز تکرار آن و میهن دوستی، هم در سازمان های کمونیستی و هم در دیدگاه های روشنفکران اسلامی، نوعی «شرک» یا مقوله ای بورژوائی به شمار می آید.
این در حالیست که "چشم انداز" تاریخی روشنفکران و مردم عام پشتون راجع به کشور، اساسآ «لُوی افغانستان » احمد خان ابدالی است، همچنانکه نمونهء اعلای حکومت آزاد، عادلانه و دموکراتیک شان، حکومت نادر خان وعبدالرحمن خان در سال های پیش می باشد. مُسلّماً این " چشم انداز" تاریخی بازتابی هستند از علایق، عواطف و آرمان های تردید ناپذیر این جماعت. هیچ کارش هم نمیشه کرد، ما که در گذشته دیدیم با« اُخُوَت اسلامی- برادری مارکسیستی»هم چیزی تغیر نکرد و- صد البته- این نگاه و تفسیر و آرزو زیان های جبران ناپذیری بر جامعه ما وارد ساخته اند که «رژیم شیطانی» طالب، ناکامى ها و اشتباهات خانمانسوز رهبران و روشنفکران پشتون، و شرایط فعلی حاکم بر کشور انتحاری ، فساد اداری، نا امنی...می تواند از نتایج و ثمرات ناگوار آن باشد.
پس اگر«شما غیر پشتون ها» می خواهید که آیندهء دموکراسی ، جامعه ء مدنی و آرزومندی به صلح و آرامش در   کشور به گذشتهء پـُراشتباه و بی افتخار رهبران سیاسی پشتونیزم، سازشکاران و معامله گران غیر پشتون نبازد، اگر می خواهید این گذشته پر از خشونت تکرار نشود، پس باید متحد شوید و از آن گذشته خشونت بار، چیزهای باید آموخت. این گذشتهء پـُر اشتباه و بی افتخار باید همهء ما را بیدار و در برخورد با مسائل و مشکلات میهن مان هوشیارتر سازد.

با این امید که از باز تولید و تکرار خشونت، قبیله گرایی، مطلق طلبی، آرمان گرائی غیر واقعی و ایدئولوژی های خرد گریز و تجدد ستیز جلوگیری گردد.