جوانان بیکار افغانی در دوراهی مرگ و زندگی ذلت بار

با ذکر خدا دلها زنده می شود . [پیامبر خدا صلی الله علیه و آله]

صلح طلبان افغانستان

صفحه اصلی پیام‌رسان پست الکترونیک شناسنامه RSS Atom پارسی بلاگ پارسی یار

جوانان بیکار افغانی در دوراهی مرگ و زندگی ذلت بار

1- سفر بدون بازگشت

سال 1362 بود که عموی مرحومم خانه و خانواده اش را به قصد کار در ایران ترک کرد، 9 – 10 ساله بودم، همه جا خبر از جنگ بود و جهاد علیه شوروی و ...، تلفن‌یا نبود و یا خراب شده بود و کیبل‌ها و سیم هایش در بازار های پاکستان به فرو‌ش می‌رسید، پست‌خانه‌ها هم در جنگ نابود شده و یا در دسترس مردم نبود، اسم انترنت را کشورهای پیشرفته نشنیده بودند تا چه رسد به افغانستان! احوال سلامتی و به خیر و جانجوری رسیدن مسافران را از کسانی که از ایران بر می‌گشتند می‌گرفتند.

هر بار که در قریه محل سکونت مان در منطقه شمال غزنی، خبردار می‌شدم که کسی از ایران آمده، فوراً خودم را به آن‌جا می‌رساندم، به امید این که خطی (نامه‌ای) سوغاتی که کاکایم فرستاده را بگیرم، مسیر راه را با این خیالات طی می‌کردم که کاکایم (عمویم) برایم از ایران کرمیج، کرتی یا توپ روان کرده، خط روان کرده آن را ببرم خانه پیش مادر بزرگ و خانواده‌ی عموجانم بخوانم، تازه کتاب دیوان حافظ را تمام کرده و به نصاب خواندن مشغول بودم و خط اگر خیلی کج و معوج نبود را – هرچند باسختی- می‌خواندم! تا به منزل مسافر تازه وارد می‌رسیدم می‌پرسیدم «کاکایم را در ایران ندیدی؟» خط، سوغات مَوغات نیاوردی؟

این کار همیشگی من شده بود، پاسخ دلخواهم را هیچ‌وقت نمی‌شنیدم. روزها، ماه‌ها و سال‌ها گذشتند و ده‌ها و صدها مسافر از ایران برگشتند نه خط آوردند و نه سوغاتی! خبری از کاکایم نشد !

سال‌های بعد طبق عادت که به استقبال مسافرتازه برگشته برای جویا شدن از احوال کاکایم می‌خواستم بروم، پدرم نگاه معناداری به من می‌انداخت و می‌گفت: «بچیم نرو کاکایت دیگر خط و سوغات نمی‌فرستد! هیچ وقت! حقیقت را هم نمی‌گفت چون مادر پیرش بی‌صبرانه منتظر بازگشت فرزندش بود، مبادا من انتظارش را پایان دهم!

در بین مردم زمزمه‌های شنیده می‌شد و خبرهای متناقضی که هیچ وقت صحت و سقمش معلوم نگشت، از جمله این که در کارخانه مقواسازی جمایل واقع در شورآباد تهران کشته شده و ...

پسر دو ساله‌اش اکنون 28 ساله شده و مادرش در بستر مرگ، احتضارش توأم با انتظار بود، دخترش در 9 سالگی همراه با خواهر 7 ساله‌ی من بر اثر سقوط سقف خانه‌ی گلین، زیر خروارها خاک به انتظار بازگشت پدر، پایان داد. او و هم مادربزرگ آرزوی بازگشت عمویم را به گور بردند.

اما... قصه‌ی غمبار عموی من قصه‌ی یک فرد نیست، نگون ‌بختان زیادی هم‌سرنوشت او شدند که از برکت جنگ، برای یافتن لقمه نانی راهی پاکستان و ایران شدند و این رفتن‌ها هنوز هم ادامه دارد.

2- در سال 2001 با سرنگونی طالب‌ها و برقراری حاکمیت ملی، انتظار این بود که دیگر هیچ جوانی برای کار از افغانستان به کشورهای دیگر نروند یا دست کم این روند کاهش پیدا کند.

اما این انتظار که توأم با خیالات خام بود که ساده لوحانه بوش را منجی و لشکر کفار را فرشتگان نجات می‌پنداشتند، در همان سال‌های آغازین اشغال افغانستان توسط امریکا و هم‌پیمانانش به یأس و نا امیدی تبدیل گشت.

جوانان افغانی و به خصوص جوانان بیکار و فقیر هزاره ، برای زنده ماندن – نه زندگی کردن- یکی از دو گزینه را باید انتخاب کنند.

ادامه مطلب

کلمات کلیدی : بیکاری، افغانها

انجمن صلح طلبان افغانستان ::: دوشنبه 88/10/7::: ساعت 7:29 صبح

نظرات و پیشنهادات و انتقادات: نظر

لیست کل یادداشت های این وبلاگ