شهادت حضرت حسین (رض) از دیدگاه علمای اهل سنت

رهسپار در جستجوی دانش، مانند مجاهد در راه خداست . [امام علی علیه السلام]

صلح طلبان افغانستان

صفحه اصلی پیام‌رسان پست الکترونیک شناسنامه RSS Atom پارسی بلاگ پارسی یار

شهادت حضرت حسین (رض) از دیدگاه علمای اهل سنت

امام سید ابوالحسن علی ندوی / ترجمه:ابو الحسین عبدالمجید مرادرزهی خاشی

امامان و بزرگان اهل سنت همواره این کار یزید و عوامل او مانند عببید الله بن زیاد ، عمر بن سعد و شمر بن ذی الجوشن رازشت دانسته از آنان ، اعلام برائت و بیزاری نموده اند. شهادت مظلو مانه حسین(رض) و یاران او را بسیار نفرت انگیز دانسته و ناراحتی قلبی خویش را اظهار داشته اند. چند نمونه از دیدگاه علمای اهل سنت در ذیل بیان می شود:

صالح فرزندامام احمد حنبل می گوید به پدرم گفتم : بعضی ها می گویند که یزید را دوست دارند. گفت :" ای فرزندم ! آیا کسی که به خدا و قیامت ایمان دارد، می تواند یزید را دوست داشته باشد؟" گفتم:" پس چرا او را لعنت نمی کنی ؟" گفت :" تو کی دیدی که پدرت کسی را لعنت کند ."

شیخ الاسلام ابن تیمیه در گفتگویی که با فرمانده سپاه مغول " بو لایی" هنگامی که بعد از فتنه بزرگ دمشق آمده بود چنین گفت :" هرکس حسین (رض) را کشته یا در قتل وی همکازی داشته یا به قتل او راضی بوده، لعنت خدا و فرشتگان و انسانها براو باد ! خداوند نه عذاب را از آنهادور می نمایدو نه عوض قبول می کند."

خداوند حسین (رض) را به وسیله شهادت عزّت بخشید و سرفراز نمود و کسانی که او را کشتند یا کمک کردندیا راضی بودند رسواساخت . حسین (رض) درمیان پیشگامان شهادت الگو است، زیرا او و برادرش سرور جوانان اهل بهشت هستند ، آنها زمانی پرورش یا فتند که اسلام دارای عزت و شرف بود ، لذا آن زحمات و رنجهایی که خانواده آنها در راه هجرت و جهاد و تحمل آزار و اذیت کفار متحمل شدند ، به آنها نرسید.

بنابراین ، خداوند به وسیله شهادت کرامت آنها را تکمیل گردانیدو به درجات آنها افزود ، قتل او مصیبت بسیار بزرگی است و خداوند دستور فرموده که به هنگام مصیبت صبر پیشه کنیدو ( انالله و انا الیه راجعون) بخوانید، آنجاکه می فرماید:

وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِیبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعونَ أُولَئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُون ( بقره 157-155

امام شیخ احمد سرهندی معروف به مجدد هزاره دوم متوفی 1034 قمری در یکی از نامه هایش می نو یسد:

"یزید محروم از سعادت و از زمره فاسقان به شمار می آید، توقف در لعنت او، فقط بنا بر عقیده اهل سنت است که شخص معین را اگر چه کافر باشد تجویز لعنت نکرده اند، مگر آنکه که به یقین معلوم شود که ختم او برکفر بوده، مانند : ابو لهب و زنش، نه آنکه او شایان لعنت نیست، زیرا خداوند می فرماید :

إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُّهِینًا ?57? احزاب

محدث بزرگ شیخ عبد الخالق بخاری دهلوی (متوفی 1052 قمری) در کتاب " تکمیل الایمان" می نویسد:

" خلاصه اینکه یزید از دیدگاه ما مبغوض و منفورترین فرد است جرایمی راکه این شقی در امت اسلام مرتکب شد کسی مرتکب نشده است."

امام احمد بن عبد الرحیم معروف به شاه ولی الله دهلوی (متوفی 1176 ) در کتاب " حجةالبالغه " در بحث فتن، پیرامون تشریح " دعاة الضلال" ( دعو تگران به سوی گمراهی ) که در حدیث ذکر شده است چنین می نویسد :

" از جمله ی دعو تگران به سوی گمراهی یکی یزید در شام و دیگری در مختار در عراق بودند."

علامه عبدالعلی بن علامه نظام الدین انصاری لکنوی (متوفی 1225 ) معروف به بحرالعلوم در کتاب " فواتح الرحموت شرح مسلم الثبوت" می نویسد :" یزید از بدترین فاسقان بود وبا مقام رهبری فاصله زیادی داشت." علامه رشید احمد گنگوهی (رح) می نویسد:

" هرچند اعمال ناشایست یزید موجب لعن هستند ولی از اخبار و روایات تاریخی و قرائن معتبر ثابت نشده که او آیا این اعمال را حلال می دانست یا خیر و در صورت حلال دانستن در حالت کفر مرده است یا خیر ؟ و تا زمانی که چنین امری محققا به ثبوت نرسیده باشد ، نمی توان قطعاحکم کرد . پس مدار جواز و عدم جواز لعن عهد تاریخ است ، برای ما مقلدان احتیاط در سکوت است ، زیرا اگر لعن جایز است در لعنت نکردن هیچ اشکالی نیست ، برای اینکه لعن کردن نه فرض، نه واجب ونه سنت و نه مستحب ، بلکه فقط مباح است و اگر لعن جایز نباشد پس چرا خود را مبتلا به معصیت کرد "

فعالیت برای تغیر نظام فاسد و اهمیت آن

خلافت بعد از خلفای راشدین متأسفانه به نظام موروثی و خاندانی مبدل گشت. عرب و مسلمین در برابر این نظان سر تسلیم فرود آوردند، هیچ کس نمی توانست در قیام علیه خلیفه اموی و عباسی امید پیروزی داشته باشد، مگر کسی که از شرافت نسبی و برتری خانوادگی برخوردار و همچنین از حمایت و پشتیبانی قومی و مردمی بهرمند باشد تا بتواندبا قدرت مستحکم آنها مبارزه کند از اینجاست که کلیه کسانی که در برابر حکومت اموی و عباسی قیام کرده و پرچم جهاد رابلند کردند همگی از اهل بیت پیامبر و از علوی ها بودند . زیرا امکان پیروزی آنها بیشتر بودو مسلمین بیشتر به آنها اعتماد و تمایل داشتند و دوست داران اصلاحات بهتر باآنها همکاری می کردند، لذا کسانی که از اوضاع فاسد روزگار خود به تنگ آمده و از ضایع شدن اموال مسلمین رنج می بردند ، مبارزان و اصلاح طلبان را یاری نموده و به حمایت آنها برخاستند.

بعد از قیام حسین بن علی (رض) نواده او زید بن علی بن حسین (رض) در برابر هشام بن عبدالملک اموی قیام کرد ،وی در سال 122 هجری کشته و به دارآویخته شد. امام ابو حنیفه او را در این قیام حمایت و یاری کرد و مبلغ ده هزاردرهم کمک نمود .

سپس از اولاد حسن بن علی (رض) محمد بن عبدالله بن حسن بن عبدالله بن حسن بن علی ذوالنفس الزکیه در مدینه و برادرش ابراهیم در کوفه در برابر منصور عباسی قیام کردند. امام ابو حنیفه و مالک از طرفداران ذو النفس الزکیه بودند،امام ابو حنیفه آشکارا او را یاری و کمک مادی فراوان نیز به او کرد. امام ابو حنیفه و حسن بن قحطبه یکی از فرماند هان نظامی ارتش منصور را نصیحت کرد و به مشورت داد که با ذو النفس الزکیه نجنگد ، لذا ابن قحطبه از جنگ با او منصرف شد و از منصور عذر خواهی کرد و همین امر موجب گشت که منصور با امام ابو حنیفه دشمن شد و او را مورد شکنجه و آزار قرار داد تا اینکه در زندان جان سپرد .

در تاریخ کامل ابن اثیر بیان شده است: اهل مدینه از امام مالک بن انس پرسیدند : ما که ابو جعفر (منصور) بیعت کرده و پیمان بسته ایم ، آیا می توانیم پیمان را بشکنیم و محمد ذو النفس الزکیه را در قیام علیه منصور یاری کنیم ؟ امام مالک در پاسخ گفت : بیعت شما از رو ی اجبار و اکراه بوده است ، لذا مکلف به رعایت این پیمان نیستید ، انگاه در رمضان سال 145 هجری در مدینه به شهادت رسید و برادرش ابراهیم نیز در ذیقعده همان سال کشته شد. این فعالیت ها ناکام ماندو نتیجه مطلوب حاصل نگردید ، زیرا حکومتها بسیار مقتدر و دارای توان رزمی و ریشه مستحکم بودند . در زمان گذشته و زمان حاضر بسیاری از نهضتهای دیده شده که بر پایه اخلاص ، ایمان شجاعت و پایمردی استوار بوده اند و رهبران و نیز پیروان آنها در فداکاری جانی و مالی هیچ گونه کوتاهی نکرده اند، اما با این همه فضایل ، بازهم در برابر حکومت های منظم و تا دندان مسلح با شکست مواجه شده اند و این امر چیز جدیدی نیست و در نظام آفرینش و قانون فطری جهان امری شگفت اورنمی باشد . گرچه این فعالیتها از نظر بعد سیاسی و نتیجه ظاهری به موفقیت نرسیدند، اما خدمت بزرگی برای اسلام انجام دادندو در امت حرکتی برای اعلام حق و مخالفت با حکومت های باطل بوجود آوردند. شرافت و آبروی تاریخ اسلام مجموعه ای از داستانهای خود خواهی ، زور گویی، تطمیع و تهدید پادشاهان جبار و بهره اندوز و کرنش آدمهای درباری و فرصت طلب بود. لیکن این مجاهدان قهرمان و مؤمنان از خود گذشته جان بر کف نهاده و در برابر رژیم های فاسد و مادی سر تسلیم فرود نیاوردندو برای نسل های آینده الگو هایی درخشان از ایمان و یقین برجای گذاشتندکه همواره برتارک تاریخ نو افشانی می کنند.

همانا آنها در راه هدف رراستین و برحق خود آخرین قطره خون خویش رابر زمین ریختند و این میراث افتخار آمیز و سرمایه گرانبهایی است که موجب عزت اسلام و سربلندی مسلمین می باشد .

مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن یَنتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا ?23?

احزاب23

--------------------------------------------------

منبع : المرتضی (سیره و زندگی جامع تحقیقی و تحلیلی اسوه تقوا و عدالت حضرت علی مرتضی(رض))

تألیف : امام سید ابوالحسن علی ندوی

ترجمه:ابو الحسین عبدالمجید مرادرزهی خاشی

انتشارات : فاروق اعظم