کوجی‌های هزاره محروم‌ترین قشر فراموش شده

شما را نمایاندند اگر مى‏دیدید ، و راه نمودند اگر مى‏یافتید ، و شنواندند اگر مى‏شنیدید . [نهج البلاغه]

صلح طلبان افغانستان

صفحه اصلی پیام‌رسان پست الکترونیک شناسنامه RSS Atom پارسی بلاگ پارسی یار

کوجی‌های هزاره محروم‌ترین قشر فراموش شده

کوچی ها کجا بروند؟!

پرسش فوق را آقای میرویس جلالزی در مورخه چهار شنبه 25 ژوئیه 2007 در سایت کابل پرس مطرح نموده و در ضمن مقاله‌ی، مظلومیت کوچی‌ها را انعکاس داده است.

***

بعد از جنگ بهسود، بین ساکنان محل و کوچی‌ها، دولت افغانستان اعلان داشت که برای اسکان کوچی‌ها در شمال و جنوب هندوکش، 12 شهرک ایجاد می‌کند.

***

مطالب فوق ما را بر آن داشت که از فراموش شده ترین قشر، در کشور «کوچی‌های هزاره» نیز یاد کنیم.

راقم این سطور که خود نیز متعلق به این قشر بوده و با گوشت، پوست و استخوان خویش دردها و آلام آنان را حس نموده است، لازم میبیند که نکات چندی را فراروی هموطنان گرامی قرار داده و از نظرات و انتقادات آنان استفاده نماید.

ابتدا از خود بگویم، قریب به یک قرن پیش ازین، جدمان «محمد حسین گرگین» در منطقه زردرگی دایزنگی، حد فاصل نهال و نَیَک، توسط کوچی‌ها به قتل رسید و زمین و اموالش به فرمان اقدَس جناب امیر، به کوچی‌ها بخشیده شد!

از آن روز تا حالا بقایای سیف امیر که از دم تیغ شاهانه! جان به سلامت برده‌اند، آواره‌ی شهرهای مزار، کابل، غزنی، و چندین قریه در اطراف شهر غزنی بوده اند، و هنوز هم آواره اند و سرگردان!

بی‌تردید، می‌توان گفت که از جانب پشتون‌ها مورد ستم قرار گرفته و از حق انسانی خویش محروم شده ایم، اما نه از همه‌ی پشتون‌ها؛ چون اکثریت جامعه پشتون را مردمان خوب، متدین، با ننگ و غیرت تشکیل می‌دهند، و در میان آنان، فراوان‌اند کسانی که معتقد اند که «افغانستان خانه مشترک ماست» و تمام اقوام حق زندگی توام با کرامت انسانی را دارند.

بنا بر این، خوب است که حساب فاشیستان، تمامیت‌خواهان و انحصارطلبان را از پشتون‌های اصیل، روشنفکر و با فرهنگ، جدا ساخته و با این رویکرد وارد بحث گردیم که پشتون، تاجیک، هزاره و ازبک و...، همه برارد بوده و اعضای یک پیکر به نام افغانستان اند، و در میان هر جامعه و قوم و قبیله، انسان‌های بد نیز وجود دارد که اگر دقت صورت نگیرد و حساب بدها از خوب‌ها جدا نگردد، پیامدهای ناگوار و جبران ناپذیری را به بار خواهد آورد. آوارگان جدید در بهسود

***

از زمان عبدالرحمن خان، که تصفیه قومی و نژادی در کشور آغاز گردید، هزاران خانوار از مردم هزاره، از منطقه و دیارشان آواره شدند، از میان بیجا شدگان، آن‌های که خوش شانس‌ بودند، موفق به فرار از کشور شده و در پاکستان، ایران، کشمیر و هند مقیم گشتند و برای همیشه از درد و رنج زندگی افغانی خود را خلاص نمودند.

جمع کثیری ازین بیجا شدگان بخت برگشته، در داخل کشور آواره شدند که اینان را می‌توان به دو گروه تقسیم نمود:

دسته اول کسانی اند که خود راهی شهرها شدند و یا به اسارت برده شده و یا تبعید گردیدند و در کابل رسیدند، که بعد از تحمل مرارت‌های بی‌شمار، با حمالی و جوالی‌گری و کارهای طاقت‌فرسا، توانستند جُل خویش را از آب کشیده، در همان شهرها مسکن گزینند، و صاحب کلبه گلین گردند!

دسته دوم کسانی بودند که در مناطق روستایی هزاره‌جات پراگنده شدند و یا بعد از این که زمین‌های شان را امیر، به قبایل پشتون بخشید، در همان زمین‌های خودشان، به صورت دهقان و مزدور، به کار مشغول شدند، که هنوز هم آواره‌اند و سرگردان! و اینان مظلوم‌ترین قشر جامعه هزاره را تشکیل می‌دهند، زیرا هم از جانب امیر مورد غضب و قهر قرار گرفتند، اجداد شان کشته و اسیر شده و مال و زمین‌های شان، غصب گردید و خود نیز آواره و پریشان در ده و دیار این و آن ماندند، و هم مورد بی‌مهری همنژادان خویش قرار گرفتند.

این آواره‌های سرگردان، در هر قریه و روستای هزاره‌جات، برای سپری کردن چند روز زندگی که می‌روند، روستائیان و صاحبان قریه، روی خوش به آنان نشان نمی‌دهند،‌ «همسایه!» کلمه‌ی (معادل «افغان!» در ایران) است که برای تحقیر و توهین آنان از جانب خود هزاره‌ها به کار می‌رود.

همسایه یعنی کسانی که خانه و کاشانه ندارند، قوم و خویش پدری خود را گم کرده‌اند، در همسایگی مردمان دیگر که اغلب به نان شب محتاج‌اند، زندگی می‌کنند و طبیعی است کسی که خود گرسنه است، نمی‌تواند تحمل و جود گدا را در خانه اش داشته باشد! لذا نباید از برخورد بد آنان، گروه آوارگان، ناراحت و غمناک گردند، بلکه باید به فکر راه‌حل منطقی‌تر باشند.

از آنجای که در میان این گروه آواره، هیچگونه همبستگی و پیوند وجود ندارد، و اغلب، مردمان فقیر، و محروم از سواد و دانش اند، صدای‌شان را کسی نمی‌شنود، و اصولاً صدایی ندارند تا کسی بشنود، تنها در نماز و دعاها، خدا خدا می‌کنند! که گویا خداوند نیز آنان را فراموش کرده و یا اختیار را به نمایندگان تام الاختیارش «طالبان» سپرده است!.

«سلطانعلی کشتمند» که متعلق به همین گروه آواره است، برای اعاده حقوق آوارگان هزاره، حرف‌های داشت و دارد که در کتاب 3 جلدی خاطراتش که اخیراً در کابل به چاپ رسیده است، ثبت است، که متآسفانه ایمان امیر و اسلامیت شاهان وطن، وی را کافر ساخت و افغانستان هم کشوری است که مسلمانش اگر از عدالت و اعاده حقوق برابر و کرامت بشری، حرف بزند، صدایش را در گلو خفه می‌کنند؛ چه رسد به کافرش! و تنها کشوری است در کره زمین که «منافع ملی» برایش مطرح نیست، ملا و طالبش به جای که «رحمةٌ للعالمین» باشند و از دیدن آنان، مردم به یاد خدا افتاده، قلب شان آرام گیرد، مایه وحشت، سمبل خشونت، قتل و انتحار اند! امروزه مردم افغانستان از درّنده‌های بیابان؛ شیر، گرگ و پلنگ وحشت ندارند، اما با دیدن یک لُنگی‌سفید ریش‌دراز تفنگ بدست، زهره شان می‌ترکد، خدایا! چه شد که دینمداران، این‌گونه، کشوری را به حهنم تبدیل کنند و دین که مایه آرامش، آسایش و صلح و صفا است، به‌دست کسانی بیافتد که «قربةً الی الله» می‌کشند و امنیت را «قربةً الی الله» از مردم سلب می‌کنند، خداوند خود به داد این مردم برسد!

آوارگان هزاره تنها امیدی که می‌توانند چشم به آن بدوزند،‌حکومت فعلی است که داعیه‌ی دموکراسی دارد و دموکراسی در افغانستان، تنها مقوله‌ایست که تآمین کننده زندگی شرافتمندانه، برای همه مردم می‌باشد، و در سایه دموکراسی است که انسان‌ها رشد نموده و به تعالی میرسند و انسانیت معنا پیدا میکند و دینداران نیز می‌توانند دیندار باقی بمانند.

لذا از دولت محترم جداً تقاضا داریم که برای تسکین آلام و دردهای وارده از جانب حاکمان قبلی، هم که شده، فکری برای آوارگان که چندین نسل آوارگی را تجربه کرده‌اند، بنمایند و کوچی‌های بی همه‌چیز و فقیر هزاره را به مانند کوچی‌های ثزوتمند و پیسه‌دار وطن، در شهرها اسکان بدهند و یا همان زمین‌های اجدادی شان را به آنان برگردانند، تا هم آنان صاحب خانه و زندگی گردند و هم کسی بر زمین غصبی، نماز نخواند و روزه نگیرد!

کلمات کلیدی : یادداشت‏های متفرقه

انجمن صلح طلبان افغانستان ::: دوشنبه 86/5/15::: ساعت 1:8 عصر

نظرات و پیشنهادات و انتقادات: نظر

لیست کل یادداشت های این وبلاگ