از صنعا تا پاریس، آیا ارزش جان انسان ها در رسانه های غربی برابر

برترینِ فریضه ها و واجب ترین آنها بر انسان، شناخت پروردگار و اقرار به بندگی اوست . [امام صادق علیه السلام]

صلح طلبان افغانستان

صفحه اصلی پیام‌رسان پست الکترونیک شناسنامه RSS Atom پارسی بلاگ پارسی یار

از صنعا تا پاریس، آیا ارزش جان انسان ها در رسانه های غربی برابر

از صنعا تا پاریس، آیا ارزش جان انسان ها در رسانه های غربی برابر است؟

اینجا یمن است، کشوری ویران . در مقدمه ی کتاب یمن چیزی به جز فقر و فقر و فقر نوشته نشده است. ورق که می زنید می رسید به کشتار کودکان و غیر نظامیان که متن اصلی کتاب است و حاشیه هایی که حالا از متن پر رنگ تر هستند بی خانمانی، نبود آب، غذا و دارو...
نام یمن را تا همین چند سال قبل در هیچ رسانه ی غربی نمی توان پیدا کرد تا ژوئن پر حادثه ی 2011.

درست زمانی که صفحات تقویم آن قدر ورق خورد و خورد که از سی و سه سال زمامداری علی عبدالله صالح سیر شد.
نوبت به نوامبر همان سال رسید و در سرمای سخت اروپا، عبد ربه منصور هادی به آسانی با حمایت ریاض پشتش به قدرت گرم شد. کنترل قدرت را در دست و یکه تازی را در پا گرفت.

کمی به جلوتر می رویم. فوریه 2012، درست جایی که حوثی هایی که از فرقه های زیدیه شیعه بودند و هیچ صندلی قدرتی به خواست ریاض به آنها و مردمی که هم مسلک آنها بودند نرسید و اعتراض کردند و ربه منصور هادی فراری شد.
حالا بهار عربی خاورمیانه که با القاعده و داعش، گل بود با جنگ داخلی یمن به سبزه هم آراسته شد.
ریاض وارد صحنه شد و حالا نمایش خون بار یمن بازیگر نقش اولی را هم به نام لورنس عربستان ملک سلمان به سینمای سیاست خاورمیانه معرفی کرد.

فیلم پر فروشی شده است. از یک سو آمریکا هواپیماهایش به ریاض گران فروخته شد و ریاض در مقابل جان هزاران انسان بی گناه را ارزان خرید.

کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد اعلام کرد بیش از 84 درصد یعنی 21 میلیون و یکصد هزار نفر از مردم یمن از دسترسی به آب، غذا و دارو کاملا محروم هستند. حداقل یک میلیون پانصد هزار یمنی بی خانمان شده اند و حداقل 5600 نفر کشته شده اند که از این تعداد حداقل 2700 نفرشان غیر نظامی بوده اند.

محاصره دریایی عربستان سعودی هم مزید بر علت شد تا ورود مایحتاج اولیه زندگی و دارو به این منطقه ی حالا محو شده ی دنیا را بیش از پیش غیر ممکن سازد.

در کنار آب، عذا و دارو یک کالای ضروری دیگر برای یمنی ها ضروری ست و آنهم سوخت است. سوختی که برای ادامه ی کار ژنراتورهای برق بیمارستان های شهر صنعای در تاریکی حکم مرگ و زندگی را برای زخمی های امروز و کشته شده های فردا دارد.

پیتر مورر رییس سازمان جهانی صلیب سرخ در سفر ماه آگوست خود در پاسخ به سوال خبرنگاران از توصیف شرایط یمن، فقط و فقط یک جمله را به زبان آورد: "آنچه را در سوریه در طول 5 سال رخ داده را در یمن در 5 ماه نظاره گر باشید. جهان باید با چشمانی بسته از خواب برخیزد و آنچه در یمن در حال اتفاق است را با چشمانی باز، ببیند"

با تمام فریادهای سیاه وصف شده از یمن سکوت سفید رسانه های غربی جای تعجب دارد. اما براستی چرا؟

واقعیت پاسخ به این سوال این است که یمن فقیرترین کشور عربی و یکی از فقیرترین کشورهای دنیاست. کشوری خالی از منابع نفتی و طبیعی با آمار بیکاری وحشتناک و فقر عمومی گسترده.
برای درک اهمیت همین موضوع که نقش اصلی در سکوت رسانه های غربی را دارد وضعیت لیبی با بهره مندی از منابع سرشار نفتی و گزارش های لحظه به لحظه از لیبی در رسانه های غربی و حضور نظامی کشورهای غربی در عملیات های هوایی علیه دولت معمر قذافی را به یاد بیاورید و درک کنید در جایی که منفعتی در کار نباشد گزارش و حضوری هم در کار نیست و این مساله یکی از تعارض های اصول حرفه ای اخلاقی رسانه ای در قرن بیست و یکم خواهد بود.

دلیل دیگر، حضور نداشتن روزنامه نگاران محلی در یمن است که بواسطه ی جنگ داخلی یمن یا به مناطق بومی خود به دور از صنعا و عدن پناه برده اند یا بار سفر بسته و درهای خارج از کشور یمن را به روی خود باز نموده اند.

دلیل سوم کنترل مسیرهای هوایی و دریایی منتهی شده به صنعا از سوی دولت عربستان است که به روشنی بارها مانع حضور روزنامه نگاران خارجی در یمن شده است.
دلیل چهارم بر می گردد به قطعنامه ماه آوریل سازمان ملل پیرامون پایان بخشی به درگیری های یمن از سوی هر دو طرف درگیر جنگ که تنها اثری که داشت خروج تمام کارکنان سفارت خانه ها و خروج دیپلمات های کشورهای مختلف بود که همین مساله باعث شد حتی روزنامه نگاران و رسانه های کشورهای دیگر که خواهان حضور در یمن بودند بواسطه ی نبودن سفارت خانه های مطبوع کشورشان نتوانند در این کشور حضور یابند. کشوری که قبل از وقوع این جنگ خانمان سوز 61 درصد از مایحتاج اولیه ی مردم خود را از دیگر کشورها وارد می کرد.

با همه ی اینها، جهان رسانه ای امروز نیازمند یک درک مشترک است درکی که جان و ارزش انسانی، انسان ها با هم برابر است و همانقدر که برای پاریس خط به خط نوشته و چشم به چشم گریسته می شود باید برای صنعا، بغداد و کابل هم خط به خط نوشت و چشم به چشم گریه کرد و تمام جهان دست در دست هم ریشه های تروریسم را خشک و نوازشی به چشم های خیس از بغداد، کابل، صنعا تا پاریس داشت و نهال صلح را در تمام کشورها کاشت، امنیت کودکان را داشت و فردایی بدون جنگ را از همین امروز برداشت.

نویسنده: رضا قربانی